Babilon, koninkryk van — genoem “die land van die Galdeërs” [Jer 24:5 ; Eseg 12:13 ], was 'n uitgebreide provinsie in Sentraal-Asië langs die vallei van die Tigris vanaf die Persiese Golf noordwaarts vir ongeveer 300 myl. Dit was bekend vir sy vrugbaarheid en sy rykdom. Sy hoofstad was die stad Babilon, 'n groot kommersiële sentrum [Eseg 17:4 ; Jes 43:14 ]. Babilonië was verdeel in die twee distrikte Akkad in die noorde, en Sumer (waarskynlik die Sinear van die Ou Testament) in die suide. Onder sy hoofstede kan Ur genoem word (nou Mugheir of Mugayyar), aan die westelike oewer van die Eufraat; Uruk, of Erech [Gen 10:10 ] (nou Warka), tussen Ur en Babilon; Larsa (nou Senkereh), die Ellasar van [Gen 14:1 ], 'n bietjie oos van Erech; Nipur (nou Niffer), suidoos van Babilon; Sefarvaim [2 Kon 17:24], “die twee Sipparas” (nou Abu-Habba), aansienlik noord van Babilon; en Eridu, “die goeie stad” (nou Abu-Shahrein), wat oorspronklik aan die kus van die Persiese Golf gelê het, maar nou, as gevolg van die versanding van die sand, ongeveer 100 myl daarvandaan is. Nog 'n stad was Kulunu, of Kalne [Gen 10:10 ].

Die soutmoerasse by die mondings van die Eufraat en Tigris is Marratu genoem, “die bitter” of “sout”, die Meratajim van [Jer 50:21 ]. Hulle was die oorspronklike tuiste van die Kaldeërs, of Galdeërs.

Die bekendste van die vroeë konings van Babilonië was Sargon van Akkad (v.C. 3800) en sy seun, Naram-Sin, wat 'n groot deel van Wes-Asië verower het, hul mag in Palestina gevestig het, en selfs hul wapens na die Sinaï-skiereiland gedra het. 'n Groot Babiloniese biblioteek is gestig in die bewind van Sargon. Babilonië is later weer in meer as een staat verdeel, en het op 'n tyd onder die heerskappy van Elam geval. Dit is beëindig deur Khammu-rabi (Amrafel), wat die Elamiete uit die land verdryf het, en Arioch, die seun van 'n Elamitiese prins, oorwin het. Van hierdie tyd af was Babilonië 'n verenigde monargie. Omtrent v.C. 1750 is dit verower deur die Kassi, of Kosseërs, van die berge van Elam, en 'n Kassitiese dinastie het oor dit geheers vir 576 jaar en 9 maande.

In die tyd van Khammu-rabi was Sirië en Palestina onderworpe aan Babilonië en sy Elamitiese opperheer; en na die omverwerping van die Elamitiese oppergesag het die Babiloniese konings voortgegaan om hul invloed en mag uit te oefen in wat genoem is “die land van die Amoriete.” In die tydperk van die Kassitiese dinastie het Kanaän egter in die hande van Egipte oorgegaan.

In v.C. 729 is Babilonië verower deur die Assiriese koning Tiglat-Pileser III.; maar na die dood van Salmanasser IV. is dit deur die Kaldeër of “Galdeër” prins Merodag-Baladan [2 Kon 20:12-19] oorgeneem, wat dit gehou het tot v.C. 709, toe hy deur Sargon verdryf is.

Onder Sanherib het Babilonië verskeie kere van Assirië af opgestaan, met die hulp van die Elamiete, en na een van hierdie opstande is Babilon in v.C. 689 deur Sanherib vernietig. Dit is herbou deur Esarhaddon, wat dit sy woning vir 'n deel van die jaar gemaak het, en dit was na Babilon dat Manasse as gevangene gebring is [2 Kron 33:11]. Na die dood van Esarhaddon het Saul-sumyukin, die goewerneur van Babilonië, teen sy broer die Assiriese koning in opstand gekom, en die opstand is met moeite onderdruk.

Toe Nineve vernietig is, v.C. 606, het Nabopolassar, die goewerneur van Babilonië, wat blykbaar van Galdeër-afkoms was, homself onafhanklik gemaak. Sy seun Nebukadnesar (Nabu-kudur-uzur), na die verslaan van die Egiptenare by Karkemisj, het hom in v.C. 604 as koning opgevolg en die Babiloniese ryk gestig. Hy het Babilon sterk versterk en dit met paleise en ander geboue versier. Sy seun, Evil-Merodag, wat hom in v.C. 561 opgevolg het, is na 'n bewind van twee jaar vermoor. Die laaste monarg van die Babiloniese ryk was Nabonidus (Nabu-nahid), v.C. 555-538, wie se oudste seun, Belsasar (Bilu-sar-uzur), in verskeie inskripsies genoem word. Babilon is in v.C. 538 deur Cyrus verower, en alhoewel dit meer as een keer in latere jare in opstand gekom het, het dit nooit daarin geslaag om sy onafhanklikheid te behou nie.

EBD