Die Mesha-stele, ook bekend as die Moabitiese Steen, is 'n stele wat omstreeks 840 v.C. gedateer is en 'n belangrike Kanaänitiese inskripsie bevat in die naam van Koning Mesha van Moab (’n koninkryk geleë in die huidige Jordanië). Mesha vertel hoe Kemosj, die god van Moab, kwaad was vir sy mense en toegelaat het dat hulle onderdanig gemaak word aan die Koninkryk van Israel, maar uiteindelik het Kemosj teruggekeer en Mesha gehelp om die juk van Israel af te werp en die lande van Moab te herstel. Mesha beskryf ook sy vele bouprojekte. Dit is geskryf in 'n variant van die Fenisiese alfabet, nou verwant aan die Paleo-Hebreeuse skrif.

Die steen is in Augustus 1868 ongeskonde ontdek deur Frederick Augustus Klein, 'n Anglikaanse sendeling, by die terrein van antieke Dibon (nou Dhiban, Jordanië). 'n "Afdruk" (’n papier-maché indruk) is verkry deur 'n plaaslike Arabier namens Charles Simon Clermont-Ganneau, 'n argeoloog gebaseer in die Franse konsulaat in Jerusalem. Die volgende jaar is die stele in verskeie fragmente gebreek deur die Bani Hamida-stam, gesien as 'n daad van verset teen die Ottomaanse owerhede wat die Bedoeïene onder druk geplaas het om die stele oor te gee sodat dit aan Duitsland gegee kon word. Clermont-Ganneau het later daarin geslaag om die fragmente te bekom en dit weer aanmekaar te sit danksy die indruk wat gemaak is voor die vernietiging van die stele.

Die Mesha-stele, die eerste groot epigrafiese Kanaänitiese inskripsie wat in die streek van Palestina gevind is, die langste Ystertydperk-inskripsie wat ooit in die streek gevind is, vorm die belangrikste bewys vir die Moabitiese taal, en is 'n "hoeksteen van Semitiese epigrafie", en geskiedenis. Die stele, waarvan die verhaal parallel loop, met sommige verskille, met 'n episode in die Bybel se Boeke van die Konings [2Kon 3:4 -28], verskaf van onskatbare waarde inligting oor die Moabitiese taal en die politieke verhouding tussen Moab en Israel op 'n oomblik in die 9de eeu v.C. Dit is die mees uitgebreide inskripsie wat ooit herwin is wat na die koninkryk van Israel verwys (die "Huis van Omri"); dit dra die vroegste seker buite-Bybelse verwysing na die Israelitiese god Yahweh. Dit is ook een van vier bekende kontemporêre inskripsies wat die naam van Israel bevat, die ander is die Merneptah-stele, die Tel Dan-stele, en een van die Kurkh-monoliete. Die egtheid daarvan is oor die jare betwis, en sommige Bybelse minimaliste stel voor dat die teks nie histories was nie, maar 'n Bybelse allegorie. Die stele self word vandag deur die oorgrote meerderheid Bybelse argeoloë as eg en histories beskou.

Die stele is sedert 1873 deel van die versameling van die Louvre Museum in Parys, Frankryk. Jordanië eis sedert 2014 dat dit na sy oorspronklike plek terugbesorg word.