سنگ‌نبشته میشع، که به عنوان سنگ موآبی نیز شناخته می‌شود، سنگ‌نبشته‌ای است که حدود ۸۴۰ پیش از میلاد تاریخ‌گذاری شده و حاوی کتیبه‌ای مهم به زبان کنعانی به نام میشع، پادشاه موآب (پادشاهی که در اردن امروزی واقع شده) است. میشع توضیح می‌دهد که چگونه کیموش، خدای موآب، از مردمش خشمگین شده بود و اجازه داده بود که آن‌ها تحت سلطه پادشاهی اسرائیل قرار بگیرند، اما در نهایت، کیموش بازگشت و به میشع کمک کرد تا یوغ اسرائیل را براندازد و سرزمین‌های موآب را بازگرداند. میشع همچنین پروژه‌های ساختمانی بسیاری را توصیف می‌کند. این کتیبه به زبانی از الفبای فنیقی نوشته شده که به خط عبری باستان نزدیک است. 

این سنگ‌نبشته در آگوست ۱۸۶۸ توسط فردریک آگوستوس کلاین، یک مبلغ مذهبی انگلیکان، در محل دیبون باستانی (اکنون ذیبان، اردن) کشف شد. یک "فشرده" (یک اثر پاپیه‌ماشه) توسط یک عرب محلی به نمایندگی از شارل سیمون کلرمون-گانو، باستان‌شناس مستقر در کنسولگری فرانسه در اورشلیم، به دست آمد. سال بعد، سنگ‌نبشته توسط قبیله بنی حمیده به چندین قطعه شکسته شد، که به عنوان یک عمل مخالفت با مقامات عثمانی دیده شد که به بادیه‌نشینان فشار آورده بودند تا سنگ‌نبشته را تحویل دهند تا به آلمان داده شود. کلرمون-گانو بعدها توانست قطعات را به دست آورد و به لطف اثری که قبل از تخریب سنگ‌نبشته ساخته شده بود، آن‌ها را به هم بچسباند. 

سنگ‌نبشته میشع، اولین کتیبه بزرگ کنعانی است که در منطقه فلسطین پیدا شده، طولانی‌ترین کتیبه عصر آهن که تاکنون در این منطقه یافت شده، شواهد اصلی برای زبان موآبی را تشکیل می‌دهد و یک "سنگ‌پایه اپیگرافی سامی" و تاریخ است.  این سنگ‌نبشته، که داستانش با برخی تفاوت‌ها، با یک قسمت در کتاب‌های پادشاهان در کتاب مقدس [2پاد 3:4 -28] موازی است، اطلاعات ارزشمندی درباره زبان موآبی و رابطه سیاسی بین موآب و اسرائیل در یک لحظه در قرن نهم پیش از میلاد ارائه می‌دهد.  این گسترده‌ترین کتیبه‌ای است که تاکنون کشف شده و به پادشاهی اسرائیل (خانه عمری) اشاره دارد؛ و قدیمی‌ترین اشاره قطعی خارج از کتاب مقدس به خدای اسرائیلی یهوه را دارد. همچنین یکی از چهار کتیبه معاصر شناخته شده است که نام اسرائیل را دارد، دیگران شامل سنگ‌نبشته مرنپتاح، سنگ‌نبشته تل دان و یکی از ستون‌های کرخ است. اصالت آن در طول سال‌ها مورد بحث قرار گرفته و برخی از مینیمالیست‌های کتاب مقدس پیشنهاد می‌کنند که متن تاریخی نبوده، بلکه یک تمثیل کتاب مقدس است. سنگ‌نبشته خود توسط اکثریت قریب به اتفاق باستان‌شناسان کتاب مقدس امروز به عنوان اصیل و تاریخی تلقی می‌شود.

این سنگ‌نبشته از سال ۱۸۷۳ بخشی از مجموعه موزه لوور در پاریس، فرانسه بوده است. اردن از سال ۲۰۱۴ خواستار بازگشت آن به محل اصلی خود بوده است.

ویکی‌پدیا