Սամարիա՝ դիտարան կամ դիտաշտարակ։ Իսրայելի լեռների սրտում, Շքեմից մի քանի մղոն հյուսիս-արևմուտք, կանգնած է «Շոմերոնի բլուրը», մենավոր լեռ, մեծ «մամելոն»: Դա երկարավուն բլուր է՝ զառիթափ, բայց ոչ անանցանելի կողմերով և երկար հարթ գագաթով։ Իսրայելի թագավոր Օմրին այս բլուրը գնեց նրա տիրոջ՝ Շեմերիից՝ երկու տաղանդ արծաթով և նրա լայն գագաթին կառուցեց քաղաքը, որին տվեց «Շոմերոն», այսինքն՝ Սամարիա անունը՝ որպես իր թագավորության նոր մայրաքաղաք՝ Թիրզայի փոխարեն [1Թագ 16:24]։ Որպես այդպիսին այն ուներ բազմաթիվ առավելություններ։ Այստեղ Օմրին բնակվեց իր թագավորության վերջին վեց տարիներին։ Սիրիայի հետ անհաջող պատերազմի արդյունքում նա, կարծես, ստիպված էր սիրիացիներին տալ «Սամարիայում փողոցներ կառուցելու» իրավունք, այսինքն՝ հավանաբար սիրիացի վաճառականներին թույլ տալով առևտուր անել իսրայելական մայրաքաղաքում։ Սա կնշանակեր զգալի սիրիական բնակչության գոյություն։ «Դա Պաղեստինի միակ մեծ քաղաքն էր, որը ստեղծվել էր ինքնիշխանությամբ։ Մյուս բոլորն արդեն սրբագործվել էին հայրապետական ավանդույթով կամ նախորդ տիրապետությամբ, բայց Սամարիան Օմրիի ընտրությունն էր միայն։ Նա, իհարկե, քաղաքին տվեց իր նախկին տիրոջ անունը, բայց նրա հետ իր հիմնադրի կապը ապացուցվում է Ասորեստանի արձանագրություններում կրած անվանումով՝ Բեթ-խումրի («Օմրիի տուն կամ պալատ»)։», Ստենլի։

Սամարիան հաճախ պաշարվել է։ Աքաաբի օրոք Բենհադադ II-ը երեսուներկու վասալ թագավորներով հարձակվեց նրա վրա, բայց մեծ կոտորածով պարտվեց [1Թագ 20:20-21]։ Հաջորդ տարի նա կրկին հարձակվեց նրա վրա, բայց կրկին լիովին պարտվեց և ստիպված էր հանձնվել Աքաաբին [1Թագ 20:28-34], որի բանակը, համեմատած Բենհադադի բանակի հետ, ոչ ավելին էր, քան «երկու փոքրիկ հոտեր»։

Եհորամի օրոք այս Բենհադադը կրկին պաշարեց Սամարիան, որի ընթացքում քաղաքը հասցվեց ամենածանր վիճակին։ Բայց հենց որ հաջողությունը կարծես նրանց հասանելի էր, նրանք հանկարծակիորեն դադարեցրին պաշարումը՝ սարսափած սայլերի և ձիերի և մեծ բանակի խորհրդավոր ձայնից, և փախան՝ թողնելով իրենց ճամբարը իր բոլոր պարունակությամբ։ Քաղաքի սոված բնակիչները շուտով ազատվեցին սիրիական ճամբարի ավարի առատությամբ. և եղավ այնպես, ինչպես Եղիսեի խոսքի համաձայն, որ «մեկ չափ նուրբ ալյուր վաճառվեց մեկ շեկելով, և երկու չափ գարի մեկ շեկելով, Սամարիայի դարպասներում» [2Թագ 7:1-20]։

Շալմանեսերը ներխուժեց Իսրայել Օշեայի օրոք և ենթարկեց նրան վասալականության։ Նա պաշարեց Սամարիան (Ք.Ա. 723), որը դիմադրեց երեք տարի, և վերջապես գրավվեց Սարգոնի կողմից, ով ավարտեց Շալմանեսերի սկսած նվաճումը [2Թագ 18:9-12; 17:3], և մեծ թվով ցեղեր տեղափոխեց գերության։ (Տես ՍԱՐԳՈՆ)

Այս քաղաքը, անցնելով տարբեր փոփոխությունների միջով, տրվեց Օգոստոս կայսեր կողմից Հերովդես Մեծին, ով վերակառուցեց այն և անվանեց Սեբաստե (Օգոստոսի հունական ձևը)՝ ի պատիվ կայսեր։ Նոր Կտակարանում այն միայն հիշատակվում է Գործք 8:1-14-ում, որտեղ նշվում է, որ Փիլիպոսը գնաց Սամարիա քաղաք և քարոզեց այնտեղ։

Այժմ այն ներկայացված է Սեբուստիե գյուղով, որը պարունակում է մոտ երեք հարյուր բնակիչ։ Հին քաղաքի ավերակները ցրված են ամբողջ բլրի վրա, որի կողքերով նրանք գլորվել են։ Մոտ հարյուր մեծ Կորնթոսյան սյուների լիսեռները դեռ կանգնած են և մեծ ուշադրություն են գրավում, թեև նրանց վերաբերյալ ոչինչ հստակ հայտնի չէ։ (Համեմատեք Միքեա 1:6)։

Քրիստոսի ժամանակ Արևմտյան Պաղեստինը բաժանված էր երեք նահանգների՝ Հրեաստան, Սամարիա և Գալիլեա։ Սամարիան զբաղեցնում էր Պաղեստինի կենտրոնը [Հովհ 4:4]։ Այն Թալմուդում կոչվում է «Կութիմի երկիր» և ընդհանրապես չի համարվում Սուրբ Երկրի մաս։

Կարելի է նշել, որ Սամարիայի և Երուսաղեմի՝ երկու թագավորությունների մայրաքաղաքների միջև հեռավորությունը ուղիղ գծով ընդամենը 35 մղոն է։