Rozprzestrzenianie chrześcijaństwa przez innych przed Pawłem Chrześcijaństwo zaczęło się rozprzestrzeniać już wkrótce po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa. Pierwsi uczniowie, znani jako apostołowie, odegrali kluczową rolę w szerzeniu nauk Jezusa. Działali głównie w Jerozolimie i okolicach, ale ich wpływ szybko zaczął sięgać dalej. Jednym z pierwszych, którzy przyczynili się do rozprzestrzeniania chrześcijaństwa, był Piotr. Po zesłaniu Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy, Piotr wygłosił kazanie, które doprowadziło do nawrócenia około trzech tysięcy ludzi [Dz 2:41]. Piotr kontynuował swoją działalność misyjną, podróżując do różnych miast, w tym do Samarii, gdzie nawrócił wielu Samarytan [Dz 8:14-25]. Innym ważnym apostołem był Jakub, brat Jezusa, który stał się liderem w kościele jerozolimskim. Jego wpływ był szczególnie widoczny wśród Żydów, którzy nawrócili się na chrześcijaństwo. Filip, jeden z siedmiu diakonów wybranych do pomocy apostołom, również odegrał znaczącą rolę. Przemawiał w Samarii i nawrócił Etiopczyka, co było jednym z pierwszych przypadków rozprzestrzeniania się chrześcijaństwa poza granice Izraela [Dz 8:26-40]. Barnaba, który później stał się towarzyszem Pawła, był również kluczową postacią w rozprzestrzenianiu chrześcijaństwa. Jego działalność misyjna w Antiochii przyczyniła się do powstania tam silnej wspólnoty chrześcijańskiej [Dz 11:22-26]. Wszystkie te działania miały miejsce przed tym, jak Paweł rozpoczął swoje misje, które znacząco przyczyniły się do rozprzestrzeniania chrześcijaństwa w świecie grecko-rzymskim.