Partowie
        Ta nazwa pojawia się tylko w [Dz 2:9 ], gdzie oznacza Żydów osiedlonych w Partii. Partia właściwa była regionem rozciągającym się wzdłuż południowego zbocza gór, które oddzielają wielką pustynię perską od pustyni Kharesm. Leżała na południe od Hyrkanii, na wschód od Medii i na północ od Sagartii. Starodawni Partowie są nazywani rasą "Scytyjską" i prawdopodobnie należeli do wielkiej rodziny Turanów. Po byciu poddanymi kolejno Persom i Seleucydom, zbuntowali się w roku 256 p.n.e. i pod wodzą Arsakesa udało im się ustanowić swoją niezależność. Partia, w umyśle autora Dziejów Apostolskich, oznaczałaby to imperium, które rozciągało się od Indii do Tygrysu i od pustyni Chorezm do brzegów Oceanu Południowego; stąd znacząca pozycja nazwy Partowie na liście obecnych podczas Pięćdziesiątnicy. Partia była potęgą niemal rywalizującą z Rzymem — jedyną istniejącą potęgą, która próbowała swoich sił przeciwko Rzymowi i nie została pokonana w starciu. Panowanie Partów trwało prawie pięć wieków, zaczynając się w trzecim wieku przed naszą erą i kończąc w trzecim wieku naszej ery. Partowie mówili językiem perskim.

Słownik Biblijny Smitha