Grobowiec Cyrusa Wielkiego
Opis
Grobowiec Cyrusa (perski: آرامگاه کوروش بزرگ, romanizowany: ārāmgāh-e kurosh-e bozorg) to monument służący jako grobowiec Cyrusa Wielkiego, założyciela starożytnego Imperium Achemenidów. Znajduje się w Pasargadach, na stanowisku archeologicznym w prowincji Fars w Iranie.
Wikipedia
linki
Street View
Mapa
informacje ze słownika
Cyrus
(Hebr. Koresh), słynny "Król Persji" (Elam), który podbił Babilon i wydał dekret o uwolnieniu Żydów [Ezd 1:1 ; Ezd 1:2 ]. Był synem Kambyzesa, księcia Persji, i urodził się około 599 r. p.n.e. W roku 559 p.n.e. został królem Persji, a królestwo Medii zostało do niego częściowo dołączone przez podbój. Cyrus był wielkim wodzem wojskowym, dążącym do uniwersalnego podboju. Babilon padł przed jego armią (538 r. p.n.e.) w noc uczty Belszaccara [Dn 5:30 ], a następnie starożytne panowanie Asyrii zostało również dodane do jego imperium [por. "Wstąp, o Elam" [Iz 21:2 ]].
Dotychczas wielcy królowie ziemi jedynie uciskali Żydów. Cyrus był dla nich jak "pasterz" [Iz 44:28 ; Iz 45:1 ]. Bóg użył go do służby swojemu starożytnemu ludowi. Możliwe, że poprzez kontakt z Żydami zdobył pewną wiedzę o ich religii.
"Pierwszy rok Cyrusa" [Ezd 1:1 ] nie jest rokiem jego wstąpienia na tron nad Medami ani nad Persami, ani rokiem upadku Babilonu, ale rokiem następującym po dwóch latach, w których "Dariusz Med" był namiestnikiem w Babilonie po jego upadku. Dopiero w tym czasie (536 r. p.n.e.) Cyrus stał się faktycznym królem Palestyny, która stała się częścią jego babilońskiego imperium. Edykt Cyrusa dotyczący odbudowy Jerozolimy oznaczał wielką epokę w historii narodu żydowskiego [2Krn 36:22 ; 2Krn 36:23 ; Ezd 1:1 -4; Ezd 4:3 ; Ezd 5:13 -17; Ezd 6:3 -5].
Ten dekret został odkryty "w Achmetie [przypis R.V., "Ekbatana"], w pałacu, który znajduje się w prowincji Medów" [Ezd 6:2 ]. Kronika sporządzona tuż po podboju Babilonii przez Cyrusa opisuje historię panowania Nabonida (Nabunahida), ostatniego króla Babilonu, i upadek babilońskiego imperium. W 538 r. p.n.e. doszło do buntu w południowej Babilonii, podczas gdy armia Cyrusa wkroczyła do kraju od północy. W czerwcu armia babilońska została całkowicie pokonana pod Opis, a zaraz potem Sippara otworzyła swoje bramy przed zdobywcą. Gobryas (Ugbaru), gubernator Kurdystanu, został następnie wysłany do Babilonu, który poddał się "bez walki", a codzienne nabożeństwa w świątyniach trwały bez przerwy. W październiku sam Cyrus przybył i ogłosił amnestię generalną, którą Gobryas przekazał "całej prowincji Babilonu", której został mianowany gubernatorem. Tymczasem Nabonid, który się ukrywał, został pojmany, ale potraktowany honorowo; gdy jego żona zmarła, Kambyzes, syn Cyrusa, poprowadził pogrzeb. Cyrus przyjął teraz tytuł "króla Babilonu", twierdził, że jest potomkiem starożytnych królów, i złożył bogate ofiary w świątyniach. Jednocześnie pozwolił obcym populacjom, które zostały deportowane do Babilonii, powrócić do swoich dawnych domów, zabierając ze sobą wizerunki swoich bogów. Wśród tych populacji byli Żydzi, którzy, ponieważ nie mieli wizerunków, zabrali ze sobą święte naczynia świątynne.
(Hebr. Koresh), słynny "Król Persji" (Elam), który podbił Babilon i wydał dekret o uwolnieniu Żydów [Ezd 1:1 ; Ezd 1:2 ]. Był synem Kambyzesa, księcia Persji, i urodził się około 599 r. p.n.e. W roku 559 p.n.e. został królem Persji, a królestwo Medii zostało do niego częściowo dołączone przez podbój. Cyrus był wielkim wodzem wojskowym, dążącym do uniwersalnego podboju. Babilon padł przed jego armią (538 r. p.n.e.) w noc uczty Belszaccara [Dn 5:30 ], a następnie starożytne panowanie Asyrii zostało również dodane do jego imperium [por. "Wstąp, o Elam" [Iz 21:2 ]].
Dotychczas wielcy królowie ziemi jedynie uciskali Żydów. Cyrus był dla nich jak "pasterz" [Iz 44:28 ; Iz 45:1 ]. Bóg użył go do służby swojemu starożytnemu ludowi. Możliwe, że poprzez kontakt z Żydami zdobył pewną wiedzę o ich religii.
"Pierwszy rok Cyrusa" [Ezd 1:1 ] nie jest rokiem jego wstąpienia na tron nad Medami ani nad Persami, ani rokiem upadku Babilonu, ale rokiem następującym po dwóch latach, w których "Dariusz Med" był namiestnikiem w Babilonie po jego upadku. Dopiero w tym czasie (536 r. p.n.e.) Cyrus stał się faktycznym królem Palestyny, która stała się częścią jego babilońskiego imperium. Edykt Cyrusa dotyczący odbudowy Jerozolimy oznaczał wielką epokę w historii narodu żydowskiego [2Krn 36:22 ; 2Krn 36:23 ; Ezd 1:1 -4; Ezd 4:3 ; Ezd 5:13 -17; Ezd 6:3 -5].
Ten dekret został odkryty "w Achmetie [przypis R.V., "Ekbatana"], w pałacu, który znajduje się w prowincji Medów" [Ezd 6:2 ]. Kronika sporządzona tuż po podboju Babilonii przez Cyrusa opisuje historię panowania Nabonida (Nabunahida), ostatniego króla Babilonu, i upadek babilońskiego imperium. W 538 r. p.n.e. doszło do buntu w południowej Babilonii, podczas gdy armia Cyrusa wkroczyła do kraju od północy. W czerwcu armia babilońska została całkowicie pokonana pod Opis, a zaraz potem Sippara otworzyła swoje bramy przed zdobywcą. Gobryas (Ugbaru), gubernator Kurdystanu, został następnie wysłany do Babilonu, który poddał się "bez walki", a codzienne nabożeństwa w świątyniach trwały bez przerwy. W październiku sam Cyrus przybył i ogłosił amnestię generalną, którą Gobryas przekazał "całej prowincji Babilonu", której został mianowany gubernatorem. Tymczasem Nabonid, który się ukrywał, został pojmany, ale potraktowany honorowo; gdy jego żona zmarła, Kambyzes, syn Cyrusa, poprowadził pogrzeb. Cyrus przyjął teraz tytuł "króla Babilonu", twierdził, że jest potomkiem starożytnych królów, i złożył bogate ofiary w świątyniach. Jednocześnie pozwolił obcym populacjom, które zostały deportowane do Babilonii, powrócić do swoich dawnych domów, zabierając ze sobą wizerunki swoich bogów. Wśród tych populacji byli Żydzi, którzy, ponieważ nie mieli wizerunków, zabrali ze sobą święte naczynia świątynne.
EBD - Easton's Bible Dictionary