Rozprzestrzenianie się chrześcijaństwa przez innych przed Pawłem Chrześcijaństwo zaczęło się rozwijać jeszcze przed misjonarską działalnością Pawła. Po zmartwychwstaniu Jezusa, apostołowie i inni uczniowie zaczęli głosić Ewangelię w Jerozolimie i poza nią. W Dziejach Apostolskich znajdujemy wiele przykładów tego wczesnego rozprzestrzeniania się chrześcijaństwa. Na przykład, Piotr odegrał kluczową rolę w głoszeniu Ewangelii Żydom i poganom. W Dziejach Apostolskich [Dz 2:14-41] Piotr wygłasza kazanie w dniu Pięćdziesiątnicy, które prowadzi do nawrócenia około trzech tysięcy osób. Piotr również odwiedził dom Korneliusza, rzymskiego setnika, gdzie głosił Ewangelię poganom, co doprowadziło do ich nawrócenia ([Dz 10:1-48]). Inni uczniowie, jak Filip, także przyczynili się do rozprzestrzeniania się chrześcijaństwa. Filip głosił Ewangelię w Samarii, gdzie wielu ludzi uwierzyło i zostało ochrzczonych ([Dz 8:4-13]). Filip również spotkał etiopskiego eunucha i wyjaśnił mu Pismo, co doprowadziło do jego nawrócenia i chrztu ([Dz 8:26-40]). Wczesne chrześcijaństwo rozprzestrzeniało się także przez anonimowych wierzących, którzy uciekli z Jerozolimy z powodu prześladowań. W Dziejach Apostolskich [Dz 11:19-21] czytamy, że niektórzy z nich dotarli do Fenicji, Cypru i Antiochii, gdzie głosili Ewangelię Grekom, co zaowocowało wieloma nawróceniami. Wszystkie te działania miały miejsce przed nawróceniem Pawła i jego późniejszymi podróżami misyjnymi, które jeszcze bardziej przyczyniły się do rozprzestrzeniania się chrześcijaństwa na świecie.