Babilonia w czasach Hammurabiego
linki
Mapa
informacje ze słownika
Babilon, królestwo
nazywane "krajem Chaldejczyków" [Jr 24:5 ; Ez 12:13 ], było rozległą prowincją w Azji Środkowej wzdłuż doliny Tygrysu od Zatoki Perskiej na północ przez około 300 mil. Słynęło z urodzajności i bogactwa. Jego stolicą było miasto Babilon, wielkie centrum handlowe [Ez 17:4 ; Iz 43:14 ]. Babilonia była podzielona na dwa dystrykty: Akkad na północy i Sumer (prawdopodobnie Szinear ze Starego Testamentu) na południu. Wśród jej głównych miast można wymienić Ur (obecnie Mugheir lub Mugayyar) na zachodnim brzegu Eufratu; Uruk, czyli Erech [Rdz 10:10 ] (obecnie Warka), między Ur a Babilonem; Larsa (obecnie Senkereh), Ellasar z [Rdz 14:1 ], nieco na wschód od Erech; Nipur (obecnie Niffer), na południowy wschód od Babilonu; Sefarwaim [2Krl 17:24 ], "dwa Sippary" (obecnie Abu-Habba), znacznie na północ od Babilonu; oraz Eridu, "dobre miasto" (obecnie Abu-Shahrein), które pierwotnie leżało na brzegu Zatoki Perskiej, ale obecnie, z powodu naniesienia piasku, znajduje się około 100 mil od niej. Innym miastem było Kulunu, czyli Kalne [Rdz 10:10 ].
Słone bagna u ujść Eufratu i Tygrysu nazywano Marratu, "gorzkie" lub "słone", Merataim z [Jr 50:21 ]. Były one pierwotnym domem Kaldejczyków.
Najbardziej znani z wczesnych królów Babilonii byli Sargon z Akkadu (3800 p.n.e.) i jego syn, Naram-Sin, którzy podbili dużą część Azji Zachodniej, ustanawiając swoją władzę w Palestynie, a nawet prowadząc swoje wojska na półwysep Synaj. Wielka biblioteka babilońska została założona za panowania Sargona. Babilonia została później ponownie rozbita na więcej niż jedno państwo, a w pewnym momencie znalazła się pod panowaniem Elamu. Zakończył to Khammu-rabi (Amrafel), który wypędził Elamitów z kraju i pokonał Ariocha, syna elamickiego księcia. Od tego momentu Babilonia była zjednoczoną monarchią. Około 1750 p.n.e. została podbita przez Kasytów, czyli Kosseanów, z gór Elamu, a dynastia kaszycka rządziła nią przez 576 lat i 9 miesięcy.
W czasach Khammu-rabiego, Syria i Palestyna były podległe Babilonii i jej elamickiemu suzerenowi; a po obaleniu elamickiej dominacji, królowie babilońscy nadal sprawowali wpływ i władzę w tym, co nazywano "krajem Amorytów". W epoce dynastii kaszyckiej, jednakże, Kanaan przeszedł w ręce Egiptu.
W 729 p.n.e. Babilonia została podbita przez asyryjskiego króla Tiglat-Pilesera III; ale po śmierci Salmanasara IV została przejęta przez kaldejskiego księcia Merodach-Baladana [2Krl 20:12 ], który utrzymał ją do 709 p.n.e., kiedy został wypędzony przez Sargona.
Pod rządami Sennacheryba, Babilonia kilkakrotnie buntowała się przeciwko Asyrii, z pomocą Elamitów, a po jednym z tych buntów Babilon został zniszczony przez Sennacheryba w 689 p.n.e. Został odbudowany przez Asarhaddona, który uczynił go swoją rezydencją na część roku, i to do Babilonu został przywieziony jako więzień Manasses [2Krn 33:11 ]. Po śmierci Asarhaddona, Saul-sumyukin, wicekról Babilonii, zbuntował się przeciwko swojemu bratu, asyryjskiemu królowi, a bunt został stłumiony z trudem.
Kiedy Niniwa została zniszczona w 606 p.n.e., Nabopolassar, wicekról Babilonii, który wydaje się być pochodzenia kaldejskiego, uczynił się niezależnym. Jego syn Nabuchodonozor (Nabu-kudur-uzur), po pokonaniu Egipcjan pod Karkemisz, zastąpił go jako król w 604 p.n.e. i założył imperium babilońskie. Silnie ufortyfikował Babilon i ozdobił go pałacami i innymi budowlami. Jego syn, Amel-Marduk, który zastąpił go w 561 p.n.e., został zamordowany po dwuletnim panowaniu. Ostatnim monarchą imperium babilońskiego był Nabonid (Nabu-nahid), 555-538 p.n.e., którego najstarszy syn, Belszazar (Bilu-sar-uzur), jest wspomniany w kilku inskrypcjach. Babilon został zdobyty przez Cyrusa w 538 p.n.e., i choć później kilka razy się buntował, nigdy nie udało mu się utrzymać niezależności.
nazywane "krajem Chaldejczyków" [Jr 24:5 ; Ez 12:13 ], było rozległą prowincją w Azji Środkowej wzdłuż doliny Tygrysu od Zatoki Perskiej na północ przez około 300 mil. Słynęło z urodzajności i bogactwa. Jego stolicą było miasto Babilon, wielkie centrum handlowe [Ez 17:4 ; Iz 43:14 ]. Babilonia była podzielona na dwa dystrykty: Akkad na północy i Sumer (prawdopodobnie Szinear ze Starego Testamentu) na południu. Wśród jej głównych miast można wymienić Ur (obecnie Mugheir lub Mugayyar) na zachodnim brzegu Eufratu; Uruk, czyli Erech [Rdz 10:10 ] (obecnie Warka), między Ur a Babilonem; Larsa (obecnie Senkereh), Ellasar z [Rdz 14:1 ], nieco na wschód od Erech; Nipur (obecnie Niffer), na południowy wschód od Babilonu; Sefarwaim [2Krl 17:24 ], "dwa Sippary" (obecnie Abu-Habba), znacznie na północ od Babilonu; oraz Eridu, "dobre miasto" (obecnie Abu-Shahrein), które pierwotnie leżało na brzegu Zatoki Perskiej, ale obecnie, z powodu naniesienia piasku, znajduje się około 100 mil od niej. Innym miastem było Kulunu, czyli Kalne [Rdz 10:10 ].
Słone bagna u ujść Eufratu i Tygrysu nazywano Marratu, "gorzkie" lub "słone", Merataim z [Jr 50:21 ]. Były one pierwotnym domem Kaldejczyków.
Najbardziej znani z wczesnych królów Babilonii byli Sargon z Akkadu (3800 p.n.e.) i jego syn, Naram-Sin, którzy podbili dużą część Azji Zachodniej, ustanawiając swoją władzę w Palestynie, a nawet prowadząc swoje wojska na półwysep Synaj. Wielka biblioteka babilońska została założona za panowania Sargona. Babilonia została później ponownie rozbita na więcej niż jedno państwo, a w pewnym momencie znalazła się pod panowaniem Elamu. Zakończył to Khammu-rabi (Amrafel), który wypędził Elamitów z kraju i pokonał Ariocha, syna elamickiego księcia. Od tego momentu Babilonia była zjednoczoną monarchią. Około 1750 p.n.e. została podbita przez Kasytów, czyli Kosseanów, z gór Elamu, a dynastia kaszycka rządziła nią przez 576 lat i 9 miesięcy.
W czasach Khammu-rabiego, Syria i Palestyna były podległe Babilonii i jej elamickiemu suzerenowi; a po obaleniu elamickiej dominacji, królowie babilońscy nadal sprawowali wpływ i władzę w tym, co nazywano "krajem Amorytów". W epoce dynastii kaszyckiej, jednakże, Kanaan przeszedł w ręce Egiptu.
W 729 p.n.e. Babilonia została podbita przez asyryjskiego króla Tiglat-Pilesera III; ale po śmierci Salmanasara IV została przejęta przez kaldejskiego księcia Merodach-Baladana [2Krl 20:12 ], który utrzymał ją do 709 p.n.e., kiedy został wypędzony przez Sargona.
Pod rządami Sennacheryba, Babilonia kilkakrotnie buntowała się przeciwko Asyrii, z pomocą Elamitów, a po jednym z tych buntów Babilon został zniszczony przez Sennacheryba w 689 p.n.e. Został odbudowany przez Asarhaddona, który uczynił go swoją rezydencją na część roku, i to do Babilonu został przywieziony jako więzień Manasses [2Krn 33:11 ]. Po śmierci Asarhaddona, Saul-sumyukin, wicekról Babilonii, zbuntował się przeciwko swojemu bratu, asyryjskiemu królowi, a bunt został stłumiony z trudem.
Kiedy Niniwa została zniszczona w 606 p.n.e., Nabopolassar, wicekról Babilonii, który wydaje się być pochodzenia kaldejskiego, uczynił się niezależnym. Jego syn Nabuchodonozor (Nabu-kudur-uzur), po pokonaniu Egipcjan pod Karkemisz, zastąpił go jako król w 604 p.n.e. i założył imperium babilońskie. Silnie ufortyfikował Babilon i ozdobił go pałacami i innymi budowlami. Jego syn, Amel-Marduk, który zastąpił go w 561 p.n.e., został zamordowany po dwuletnim panowaniu. Ostatnim monarchą imperium babilońskiego był Nabonid (Nabu-nahid), 555-538 p.n.e., którego najstarszy syn, Belszazar (Bilu-sar-uzur), jest wspomniany w kilku inskrypcjach. Babilon został zdobyty przez Cyrusa w 538 p.n.e., i choć później kilka razy się buntował, nigdy nie udało mu się utrzymać niezależności.
EBD - Easton's Bible Dictionary